Πολλούς ενδιαφέρει η μοναδικότητα της Βελοβεζίσκα Πούσι. Κυρίως, στην απίστευτη αυθεντικότητά της. Δεν πρόκειται για αναπαράσταση τοπίου, αλλά για ζωντανή αντανάκλαση του παρελθόντος – το παλαιότερο ρελικτικό δάσος της Ευρώπης, που διατηρεί τις χιλιετείς ρίζες του και έχει αποφύγει την αστικοποίηση. Τοποθετημένη μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας, η πούσι αποτελεί μοναδική μαρτυρία του πώς ήταν η Ευρώπη πριν από τη μαζική παρέμβαση του ανθρώπου.
Από το 1979, αναγνωρίζεται από την UNESCO. Το καθεστώς της Παγκόσμιας Κληρονομιάς δόθηκε όχι τόσο για την εξωτερική ομορφιά του τοπίου, αλλά για την εξαιρετική επιστημονική και βιολογική του αξία. Αφού η Πούσι δεν είναι απλώς μια γραφική εικόνα· είναι η ίδια η ιστορία που ζει στους κύκλους των χιλιετών δρυών και στην αρχαία σιωπή, διακοπόμενη μόνο από τον κραυγή του κουκουβάγια.
Η Βελοβεζίσκα Πούσι – όχι απλώς μια προστατευόμενη περιοχή που επισημάνθηκε στο χάρτη. Δεν την καθιέρωσαν διατάγματα ούτε την επικύρωσε ψηφοφορία. Έχει υποστεί τα πάντα: πολέμους, αλλαγή καθεστώτων, αναδιανομή συνόρων – και αντέχει. Ήδη το 1409, ο μεγάλος δούκας Βίτοβτ έθεσε απαγόρευση κυνηγιού, δίνοντας έτσι την έναρξη στην επίσημη προστασία αυτών των γηών. Στη συνέχεια εδώ εμφανίστηκαν οι βασιλικές κτήσεις των Γιάγκελο και του Σιγκισμούντ Αύγουστου. Η αρμάδα του Ναπολέοντα πέρασε από δω, ενώ οι φρίκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – κατευθείαν μέσα από το δάσος. Αλλά η πούσι επέζησε.
Η ιστορία αυτού του μέρους δεν χωράει στα εγχειρίδια – έχει ενσωματωθεί στις ρίζες, τη φλοιό, το έδαφος. Δεν είναι μουσείο, όπου το παρελθόν έχει παγώσει στις βιτρίνες. Η Βελοβεζίσκα Πούσι ζει – και κάθε περασμένη χρονιά προσθέτει μια νέα σελίδα στο ζωντανό χρονικό της. Οι γίγαντες δρυες βρίσκονται εδώ για πάνω από έξι αιώνες. Διατηρούν τη μνήμη για κάτι που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να θυμηθεί. Πραγματικοί μάρτυρες της ιστορίας, που συνεχίζουν να μιλούν, αν ξέρεις να ακούς.
Αν ρωτήσετε για τη μοναδικότητα της Βελοβεζίσκα Πούσι από την άποψη της ζωντανής φύσης, η απάντηση είναι προφανής — στη φαινομενική της βιοποικιλότητα. Σε σχετικά μικρή έκταση (λίγο πάνω από 1500 τ.χλμ) συγκεντρώνονται πάνω από 59 είδη θηλαστικών, σχεδόν 250 είδη πουλιών (το μισό όλων των ειδών της Λευκορωσίας) και περίπου χίλια είδη φυτών. Δεν πρόκειται μόνο για την ποσότητα: κάθε δέκατο είδος εδώ — σπάνιο και προστατευόμενο, συμπεριλαμβανομένου στο Κόκκινο Βιβλίο.
Η χλωρίδα και η πανίδα της Βελοβεζίσκα Πούσι προσφέρουν ένα ξεχωριστό σύνολο: ελάφια, λύκοι, καστόροι, τετρασκέλια, μαύρες πελαργοί, μώσες. Μανιτάρια, τα οποία μελετούν ακόμη και ιαπωνικοί βιοχημικοί. Το κράτος αναγνώρισε επίσημα την αξία τους και τα συμπεριέλαβε σε καταλόγους προστασίας. Δεν είναι απλώς ένα δάσος, αλλά ένα ζωντανό εργαστήριο.
Οι ζάβρες της Βελοβεζίσκα Πούσι — όχι απλώς ζώα, αλλά σύμβολο επιβίωσης και αναγέννησης. Όταν στις αρχές του 20ο αιώνα εξαφανίστηκε η τελευταία άγρια ζάβρα, μόνο 48 άτομα παρέμειναν σε αιχμαλωσία. Οι επιστήμονες συγκέντρωσαν το γενοφών, δημιούργησαν πρόγραμμα ανασυγκρότησης και το 1952 τα πρώτα ζώα επέστρεψαν στην πούσι.
Τώρα η πληθυσμός έχει υπερβεί τα 600 κεφάλια. Η ζάβρα έγινε το έμβλημα όχι μόνο της περιοχής, αλλά και της φιλοσοφίας της ανθεκτικότητας. Κανένας άλλος ζωολογικός κήπος της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπόρεσε να επιδείξει μια τόσο επιτυχημένη πρόγραμμα αναζωογόνησης της πανίδας. Οι τουρίστες δεν απλώς τους φωτογραφίζουν – αντιμετωπίζουν από κοντά την επιτυχία της επιστήμης και της φύσης.
Ο τουρισμός στη Βελοβεζίσκα Πούσι αναπτύσσει ένα μοντέλο “αργού αναψυχής”. Εδώ δεν υπάρχουν φασαρίες στις παραλίες, δεν βομβάρδιση από τετράτροχα, δεν υπάρχουν ουρές στην ταρζάνκα. Η κύρια στοίχηση είναι η παρατήρηση, η αναπνοή, η σιωπή. Κάθε διαδρομή είναι διάλογος με το οικοσύστημα.
Η Πούσι χρησιμοποιεί οικολογικά μονοπάτια, τα οποία περιλαμβάνουν:
Με συγχωρείτε. Δεν υπάρχουν ακόμα δημοσιεύσεις
el 
ar 
de 
en 
es 
fr 
nl 
ru 
hi 
it 
pt